Özet:
Ekolojik sorunların çözümüne yönelik olarak devletler büyük ölçüde, insan merkezli ya da fiziksel çevreyi korumaya yönelik yaklaşımlar benimsemektedirler. İklim değişikliğiyle ilgili ulusal ve uluslararası politika belirleme ve müzakere süreçlerinde ekolojik bir yaklaşıma sahip olmadıkları görülmektedir. Bu süreçte devletlerin asıl kaygılarının realist ve neoliberal kuramlar doğrultusunda, siyasal ve ekonomik güçlerini artırmak olduğu ifade edilebilir. Oysa iklim değişikliği politikaları ekolojik sürdürülebilirliği temel almalıdır. Bu çalışmada iklim değişikliği sorunu ekonomik, siyasal, toplumsal ve ekolojik boyutlarıyla değerlendirilmiştir.İklim değişikliği ile mücadele için küresel ölçekte, işbirliği yerine dayanışma temelli yeni bir örgütlenme önerisi getirilmektedir. Gelişmiş ülkeler, sanayileşme sürecinde atmosferdeki sera gazı birikiminden büyük ölçüde sorumludurlar. Bu tarihsel sorumlulukları nedeniyle, iklim değişikliğinin olumsuz etkilerinden en fazla zararı görecek olan az gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelere karşılıksız finansal, teknik ve teknolojik yardımı sağlamaları gerekmektedir. Öte yandan bölgesel örgütlenme önerisi ise, coğrafi olarak iklim değişikliğine karşı en hassas bölgelerden biri olan Akdeniz Havzası ülkeleri için geliştirilmiştir. Türkiye, Kyoto Protokolü sonrası dönemde iklim değişikliği politikalarını, ekolojik sürdürülebilirliğe dayanan bir çevre politikası ile yenilenebilir enerji kaynaklarına ağırlık veren bir enerji politikasından yana kullanarak geliştirebilirse Akdeniz İklim için Eylem ve Dayanışma Birliği olarak adlandırılabilecek bir örgütlenmeye liderlik edebilir.Bu çalışmanın ulusal ve uluslararası iklim değişikliği politikalarının oluşumunda uygulanabilir önlem ve çözümlerin üretilmesine katkı sağlayabilmesi amaçlanmaktadır.
