Özet:
Bu araştırma ebeveynlerin sosyal sorun çözme becerileriyle çocuklarının sosyal uyum becerileri arasındaki ilişkiyi incelemek amacıyla yapılmıştır. Araştırmanın verileri, Antalya merkez ilçelerinde bağımsız anaokullarına devam eden 92 çocuk (altı yaş) ve onların ebeveynlerinden elde edilmiştir. Araştırmada, çocukların ve ailelerinin demografik özelliklerini elde etmek için "Demografik Bilgi Formu" uygulanmıştır. Çocukların sosyal uyum becerilerini belirlemek için Işık (2007) tarafından Türkçeye uyarlanan "Sosyal Uyum ve Beceri Ölçeği", ebeveynlerin sosyal sorun çözme becerilerinin belirlenmesi için de Duyan ve Gelbal (2008) tarafından Türkçe 'ye uyarlanan, "Sosyal Sorun Çözme Envanteri" (SSÇE) kullanılmıştır. Verilerin girişi, analizi ve sınıflandırılmasında IBM SPSS 22 programı kullanılmış ve değişkenlerin niteliğine göre yüzde, ortalama ve standart sapma değerleri belirlenmiştir. Değişkenler arasında anlamlı bir farklılık olup olmadığının belirlenmesi için T ve F istatistiksel analizleri, değişkenler arasında bir ilişki olup olmadığını belirlemek içinde basit Pearson korelasyon analizi kullanılmıştır. Araştırmanın sonuçlarına göre, ebeveynlerin sosyal sorun çözme beceri düzeyleri arttıkça çocukların sosyal uyumsuzluk düzeylerinin de arttığı saptanmıştır. Ebeveynlerin Sosyal Sorun Çözme Envanteri puanlarına göre sosyal sorun yönelimi alt boyutunda annelerin soruna bilişsel yönelimleri, sorunun tanılanması ve karar verme puanları arttıkça çocukların sosyal uyumsuzluk puanlarının da attığı görülürken, babaların sorun tanılama puanları arttıkça çocuklarının sosyal uyum puanlarının artmakta olduğu görülmüştür (p>.005). Anne ve babaların öğrenim düzeyi arttıkça çocukların sosyal uyum becerilerinin bu artıştan olumlu etkilendiği bulunmuştur. Çocukların sosyal uyum becerilerine yönelik elde edilen bulgulara bakıldığında, cinsiyet, kardeşin varlığı ve çocuğa bakım veren kişi değişkenlerinin çocuğun sosyal uyum ya da uyumsuzluk düzeyinde önemli bir farklılık yaratmadığı belirlenmiştir.
