Kur’an’da dine davet metodu açısından ahiret inancının yeri ve Ashab-ı Keyf örneği

Abstract

Bu çalışmada, dine davet ederken Allâh'a îmanla âhirete îman arasındaki yakın alâkadan hareketle, âhirete imanın ne kadar önemli ve etkili bir davet metodu olduğu ortaya konmaya çalışılmıştır. Zira İslâm Dini'nin inanç esasları öteden beri, tevhîd, nübüvvet (risâlet), ve meâd (âhiret) olarak üç ana başlıkta toplanmıştır. Tezimiz bir giriş ve üç bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde tevhîd başta olmak üzere, İslâm îtikâdının temel esasları ele alınmıştır. İslâm düşüncesinde âhiret inancının yerine ve âhiret hallerine temas edilmiştir. İkinci bölüm ise çalışmanın ana iskeletini oluşturmaktadır. Bu bölümde öncelikle, Kurân'da cahiliye ehlinin ve mü'minlerin âhirete bakışı ele alınmıştır. Âhiret hayatının varlığı aklî ve naklî delillerle sunularak, âhiret inancını davette etkili bir metot olarak kullanmaya zihnî hazırlık yapılmıştır. Yine Kur'ân bağlamında; Kur'ân'ın, Hz. Muhammed (s.a.v.)'in ve diğer peygamberlerin dine davetlerinde âhiret inancını nasıl etkili bir yöntem olarak kullandıkları ortaya konmuştur. Üçüncü bölümde ise, Kur'ân'ın en etkili anlatım metotlarından biri olan kıssalar hakkında genel bilgiler verildikten sonra, kıssaların gayelerinden bahsedilmiştir. Yeniden diriliş bağlamında Ashâb-ı Kehf kıssası ele alınmıştır. Ashâb-ı Kehf kıssasının, bir davetçi için gaybî bir konuyu şehâdet âlemine taşıyarak öldükten sonra dirilişe örnek oluşturması açısından önemi vurgulanmıştır.