Readmission agreements and human rights considerations : Is Turkey safe enough?

Abstract

Günümüz siyasetinde insan hakları ve ulusal güvenlik arasındaki ilişki halat çekme oyununa benzetilebilir. Güvenlik kaygılarıyla alınan önlemler arttıkça, insan haklarına verilen önem azalmaktadır. Bu ikileme neden olan en tartışmalı alanlardan biri de göç kontrolüdür. Avrupa'da göçün bir güvenlik konusu haline gelmesi sonucu, Avrupa Birliği göç kontrolündeki sorumluluğunu AB sınırları dışına taşımayı hedefleyen önleyici bir göç kontrol politikası benimsemiştir. Bu dışsallaştırma politikasının bir aracı olarak AB, düzensiz göçmenleri kendi ülkelerine veya üçüncü ülkelere gönderebilmek amacıyla bu ülkelerle pek çok Geri Kabul Anlaşmaları imzalamıştır. Bu Geri Kabul Anlaşmaları, mültecilerin güvenliğini gözardı ettiği gerekçesiyle bir çok sivil toplum kuruluşu tarafından eleştirilmektedir. 2013 yılı Aralık ayında Avrupa Birliği ve Türkiye arasında bir Geri Kabul Anlaşması imzalanmıştır. İnsan haklarına saygılı olmayan ülkelerden kaçan ve Avrupa Birliğine ulaşmayı hedefleyen yasadışı göçmenlerin büyük bir kısmının Türkiye üzerinden geçtiği göz önünde bulundurulduğunda AB ve Türkiye arasında imzalanan Geri Kabul Anlaşması ve potansiyel sonuçları incelenmeye değer görülmüştür. Bu bağlamda bu çalışma Geri Kabul Anlaşmalarının, insan hakları yükümlülükleri ile uyumluluğunu ve uluslararası insani ve mülteci koruma normlarının anlaşmaların müzakere sürecinde ve uygulanmasında ne derece dikkate alındığını incelemektedir.