Abstract:
Tarih boyunca bir çok evrimden geçen sendikal haklar günümüzde, Türkiye'nin 2005 yılından beri tam üyelik müzakerelerine başladığı AB kurumlarının etkin ve özerk bir sosyal diyaloğun ön şartı olduğu gibi, Uluslararası Çalışma Örgütü'nün (UÇÖ) 8 temel elementlerinden birisidir. En önemlisi de, sendikal haklar, bir çok sözleşmede kendine yer edindiği gibi, tezin konusunu oluşturan Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nin (AİHS) 11. maddesinde bir insan hakkı olarak herkese tanınmıştır. Tezin konusunu oluşturan kamu sendikacılığı ile ilgili uluslar arası arenada olumlu bir görüş birliği sağlanmış olsa da, devletin asli ve sürekli kamu hizmetlerini yerine getiren memurların örgütlenmeleri ve örgütlenmeleri neticesinde doğan hakları, sahip oldukları ayrıcalıklı statü sebebiyle birçok alanda tartışmaya konu olmuştur. Devlet, kendi egemenliğini sorgulayıcı yapı oluşturmaya temkinli yaklaşmıştır. Türkiye'de de memurların sendikalaşmasına ve sendikal haklarına yıllar boyu temkinli yaklaşılmış olup, memurlar sendikal hakların olmazsa olmazı olan toplu sözleşme hakkına ancak 2012 yılında kavuşmuş, grev hakkına ise henüz kavuşamamıştır. Başta Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi olmak üzere örgütlenme hakkını herkese tanıyan bir çok uluslararası antlaşmaya taraf olan Türkiye, memurların sendikal haklarını yasalarıyla kısıtlayarak insan haklarından birini ihlal etmektedir. Türkiye, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi'nce (AİHM) Sözleşme'nin 11. maddesini ihlali sebebiyle bir çok kez mahkum edilmiştir. Türkiye, yapacağı gerekli düzenlemeler ve yasal çerçeve ile bir an önce bu ihlale son vermelidir.
