Abstract:
Bir teknolojik ve kültürel form olarak "televizyon" hızlı bir değişim geçiriyor. "Televizyon" artık ne belli bir cihazı ne de belli, sınırları ve amaçları görece net tanımlanmış bir kültürel formu imliyor. Web üzerinden işleyen görsel-işitsel içerik paylaşımına dayalı – Netflix'in sembolü haline geldiği – platformlar özellikle drama içeriğine dayalı olarak bu değişimin ana aktörleri konumuna gelmiş bulunuyor. Bu dönem belli bir süreden beri ilgili literatürde devam eden "televizyon ölüyor mu?" sorusu ile bağlantılı bir soruya açıklık getirmek için uygun bir zemin hazırlamakta. Türkiye dünyanın önde gelen televizyon ve televizyon draması endüstrilerinden birine sahip ve söz konusu gelişmelerin takip edilebilmesi açısından önemli bir araştırma fırsatı sunmakta. Tüm bu gelişimi anlamak için bu tez çalışması "bütüncül" bir yaklaşımı benimsiyor. Bu yaklaşım konuya estetik, endüstriyel ve kültürel boyutlarıyla birlikte bakmayı gerektiriyor. Özellikle "Web draması" olarak kavramlaştırılan ve İnternet tabanlı görsel-işitsel TV-benzeri hizmetler sunan platformlar için yapılan drama içeriğini odağa alarak Türkiye'deki gelişmeler incelenmiştir. Araştırma bulguları İstanbul, Ankara, Eskişehir ve Antalya'yı içeren yerinde gözlem ve çok sayıda televizyon sektörü çalışanıyla yapılan yüz yüze görüşmelere dayanıyor. Buna göre, Web TV de Web Draması da belli açılardan yeni bir forma karşılık gelirken, Türkiye örneğinde özellikle endüstriyel ilişkiler, çalışma koşulları, ekonomik işleyiş açısından geleneksel, yerleşik televizyon pratikleri açısından devamlılıklar öne çıkmaktadır. TV-benzeri hizmetler sunan "dijital" platformlar daha çok sosyo-ekonomik statüsü yüksek genç yetişkinlere yönelik "işler" üretmeye eğilim göstermektedirler. Bu izleyici grupları geleneksel televizyonda istedikleri drama içeriklerini bulamayan ve daha "cesur" ve yenilikçi işlere eğilim gösteren izleyici gruplarını kapsamaktadır. Sektör profesyonelleri daha kalıcı ve prestijli buldukları "dijitale" yönelik işlerde çalışma eğilimi göstermektedirler. Ancak geleneksel televizyon draması sektörü için geçerli olan bir temel ilişki biçiminin, yani yaratıcı ekip ile kanal yöneticileri ve yapım şirketleri arasındaki yerleşik iktidar ilişkilerinin büyük oranda Web tabanlı hizmetler sunan platformlarda üretilen "işler" açısından da geçerli olduğu söylenebilir.
