Abstract:
Bu araştırmada 5-6 yaş çocuklarının sosyal yalnızlık eğilimi ve aile yaşam kalitesi incelenmiştir. İlişkisel tarama modeline dayalı betimsel araştırma niteliğindeki bu çalışma, 2017-2018 eğitim öğretim yılında Antalya ili Alanya ilçesinde gerçekleştirilmiştir. İlkokul bünyesindeki anasınıflarında araştırma yapmak için Valilik izni alınmıştır. Alınan izin kapsamında ilçe merkezinde bulunan ilkokul yetkilileriyle görüşülmüştür. Çalışmaya gönüllü olarak katılmayı kabul eden ilkokullardaki beş (5) anasınıfı çalışmanın evrenini oluşturmuştur. Beş farklı ilkokul bünyesindeki anasınıflarına devam eden çocukların (5-6 yaş arası çocuklar) ebeveynlerine Beach Center Aile Yaşam Kalitesi Ölçeği uygulanmıştır. Beach Center Aile Yaşam Kalitesi ölçeğinden eksiksiz dönüş alınan 194 ebeveyn ve onların 5-6 yaş arası çocukları ile çalışma grubu oluşturulmuştur. Araştırmada veri toplama aracı olarak Kişisel Bilgi Formu, Beach Center Aile Yaşam Kalitesi Ölçeği ve 60-72 Aylık Çocuklar İçin Yalnızlık ve Sosyal Memnuniyetsizlik Ölçeği kullanılmıştır. Araştırma verileri SPSS 24 paket programı ile analiz edilmiştir. Ölçüm araçlarıyla toplanan verilerin normalliği incelenmiş ve parametrik testlerden korelasyon katsayısı, regrasyon, anova ve t testi ile analizler yapılmıştır. Araştırma sonucunda çocukların sosyal yalnızlık eğiliminin yüksek olduğu belirlenmiştir. Anne-baba öğrenim seviyesi, anne çalışma durumu, anne yaş gibi değişkelerle, çocuğun doğum sırası, kardeşe sahip olma durumları ve cinsiyet gibi değişkenlere göre çocukların sosyal yalnızlık eğiliminde anlamlı bir farklılaşma olmadığı tespit edilmiştir. Ayrıca çalışmaya dâhil edilen ebeveynlere göre aile yaşam kalitesi algısının yüksek olduğu görüşmüştür. Anne-baba öğrenim durumu ve anne çalışma durumu gibi değişkenlere göre iii ebeveynlerin aile yaşam kalitesi algısında anlamlı bir farklılaşma olmadığı belirlenmiştir. Aile yaşam kalitesi-duygusal yeterlik boyutunun çocuklarda görülen sosyal yalnızlık eğilimi toplam varsyansının %48'ini açıkladığı ve duygusal yeterliğin çocuklarda sosyal yalnızlığı negatif yönde anlamlı olarak yordadığı sonucuna ulaşılmıştır.
